Fanny blogt vanaf nu verder op haar eigen website van Goesthing. We laten de oude blogs nog even staan maar er komen er geen nieuwe meer bij.

Lees dus verder op www.goes-thing.be/blog. Welkom!

vrijdag 24 oktober 2014

We maken deel uit van het Midden-Oosten


Op 22 oktober hadden we een interessant gesprek met Tine Danckaers van MO*. Ik nodigde haar uit als gast op de eerste GoesTHing in Thee en Taart. Dit zijn informele huiskamerbijeenkomsten die inspirerend willen zijn voor al wie interesse heeft in verschil in samenleven en samenwerken. Thema van deze bijeenkomst was de Arabische wereld die in brand staat en hoe dit ook onze samenleving niet onberoerd laat. Tine wierp een blik op de bronnen van conflict in deze woelige regio. Naast de gekende framing als sektarisch conflict en het fundamentalisme, ging ze uitgebreid in op de gevolgen van de kolonisatie voor deze regio. Dit is zeker een ondergewaardeerd perspectief, ontdekten we samen met haar als we op die manier keken naar de evoluties in Irak, naar de positie van de Koerden, naar een land als Libië. Economische factoren spelen natuurlijk ook een rol. De oliebelangen op kop. Maar ook de werkloosheid en uitzichtloosheid voor jongeren meer specifiek waren zeker aanleiding tot de Arabische Lente en spelen nu ook mee in de mobilisatie van strijdkrachten. En zo belandden we op onze tweede gespreksthema. Jongeren die van hieruit vertrekken. Hebben we hier als samenleving een verantwoordelijkheid in en welke? Moeten we hen beter informeren, sensibiliseren. En vooral: hoe kunnen we werken aan een beter toekomstperspectief voor deze jongeren hier zodat ze niet hun heil gaan zoeken ginds. Dit onderwerp maakte heel wat verhalen los ook bij de andere gasten aan de theetafel. De schrijnende situatie in een Molenbeekse school, de povere didactische middelen die ingezet worden in onderwijs voor meertalige kinderen, de besparingen op jeugdwerkers en buurtwerkers in Mechelen, Vilvoorde en vele andere steden en gemeenten zijn allemaal stukjes van de puzzel, die ons die ochtend meer en meer deden beseffen hoe wij deel uitmaken van wat er nu in het Midden-Oosten gebeurt. Voor vele jongeren rondom ons is dit hun wereld en staan zij vaak rechtstreeks in contact met jongeren die daar volop aan het strijden zijn. Voor een ideaal, voor een andere toekomst, of uit fatalisme. De zorg om deze jongeren is een zorg van ons allen. Weloverwogen keuzes maken hier om een samenleving uit te bouwen waar iedereen zijn plek heeft, is de beste manier om mee te werken aan vrede ginds. Naast noodzakelijke interventies om mensen te beschermen, kwamen we dankzij Tine ook vooral tot het inzicht dat er ruimte moet gemaakt worden om ginds tot gesprek te komen. Geen door het Westen opgelegde perspectieven op democratie, geen manipulatie van uitslagen van vrije verkiezingen of afwijzing van de nood aan zelfbestuur. De rol die wij vanuit het Westen hoogstens kunnen spelen is om deze gesprekken te faciliteren. Al te vaak draaide dit in het verleden uit op orde op zaken zetten vanuit een etnocentrische bril. En dat opnieuw zet kwaad bloed bij mensen hier die zich verbonden weten met minderheidsgroepen ginds. Onze wereld is interconnected. Meer dan ooit.

Wil je ook graag uitgenodigd worden voor dit event? Stuur me dan een mailtje. De volgende GoesThing in Thee en Taart zal doorgaan op 3 december.

Fanny

maandag 6 oktober 2014

Nee aan nog meer tijdsdruk!



Gisteren stemden 54% van de Mechelaars tegen wijzerplaten aan de toren. Ik was één van de neestemmers. Naast een andere top drie als het gaat over noden in onze stad, denk ik dat mijn belangrijkste argument cultureel is. Het gaat over de Westerse maner van omgaan met tijd en de enorme tijdsdruk die aanwezig is in onze samenleving. Voor sommige mensen een ziekmakende tijdsdruk. Het aantal burnouts neemt schrikbarend toe. De controle verliezen op het gebruik van eigen tijd en tijd voor zelfzorg zijn twee belangrijke elementen hierin.  Het leek me gepast om deze fetish van tijd niet nog nadrukkelijker aanwezig te laten zijn in onze stad.

Tijdens trainingen lees ik soms een stukje voor uit het boekje de Papalagi. Het zijn redevoeringen van een Zuidzeeopperhoofd wanneer hij voor het eerst een Europese stad bezoekt. Hij zegt: "Er zijn in Europa maar heel weinig mensen die werkelijk tijd hebben. misschien wel niet een. Daarom draven de mensen door het leven, als een weggeslingerde steen. (...) Ik geloof dat de tijd hem ontsnapt als een slang uit een natte hand, juist omdat hij hem teveel vasthoudt. Hij laat de tijd niet tot zich komen. Altijd jaagt hij hem met uitgestrekte handen na, hij gunt hem de rust niet zich uit te strekken in de zon. Maar de tijd is stil en vreedzaam en heeft de rust lief en ligt graag stil op de mat. De Papalagi heeft de tijd niet herkend en mishandelt hem met zijn ruwe gebruiken. (...) Zo hangen er grote en zware tijdsmachines boven aan de hoogste huizengevels, zodat ze van ver kunnen worden gezien. Wanneer een deel van de tijd voorbij is, begint de machine te schreeuwen, een geest slaat tegen het ijzer in haar hart. Wanneer een deel van de tijd voorbij is, ontstaat er in een Europese stad een geweldig gedruis en lawaai." Een interessante spiegel!

De tijd is ook een interessant gespreksonderwerp tijdens coaching en net daar kunnen we de meerwaarde van culturele oriëntaties ten volle benutten door even te kijken of de al ingeslepen denkbeelden die we hebben over tijd ons niet gevangen houden. We leren er flexibel om te springen met tijdsoriëntaties en die gepast inzetten in verschillende contexten. Misschien ben ik wel gebaat met multitasken en een polychroon tijdsgebruik in mijn gezin, maar niet op mijn werk, waar de taken best één voor een afgewerkt worden? Leer ik vooral uit het verleden en hoe kijk ik naar de toekomst? Welke plaats heeft hier-en-nu leven en genieten? Ben ik de hele tijd bezig de zo schaarse tijd te delen en te verdelen zodat er op het einde van de dag alleen een bekaf persoontje overblijft of zie ik tijd als iets overvloedigs, wat vandaag niet kan, doe ik morgen wel? Hoe kan een andere kijk op tijd druk van de ketel wegnemen? Boeiend toch, om daar vanuit een ander referentiekader eens naar te kijken. Oost-West, men-vrouw. We hebben veel van elkaar te leren!

Laat ons elkaar als mensen met verschillende culturele referentiekaders ontmoeten beneden in de straat en niet heel hoog ons blind staren op die wijzerplaat aan de toren.

Fanny