Een sprankelend begin van 2015!, dat wens ik alle lezers van deze blog. De afgelopen weken verliepen in een ander ritme door de winterse kou en de tijd van vieren met familie en vrienden. Het schrijven liep door, vooral in mijn hoofd en weinig op papier. Alhoewel...heel wat kattebelletjes op rekeningen en treinkaartjes zitten in mijn tas. Tijd om ze eens op te diepen? Een fotoverslag.
Natte sneeuwdagen, net voor Kerst. We genieten deze week van vier optredens: drie van onze dochter, eentje van Arsenal. Telkens valt me het plezier op van zingen en musiceren. De energie die het teweegbrengt bij de uitvoerders en bij de toehoorders. Arsenal vertelt in zijn voorstelling een intrigerend verhaal over hoe in Japan mensen omgaan met de shock die de tsunami er veroorzaakte niet alleen in de zee maar vooral in vele levens van mensen. Mij boeit de vraag hoe Arsenal in dit verhaal terechtkwam. Fascinerend is hoe hun muziek strookt met een de heel andere culturele setting waarin het verhaal zich afspeelt. Een beklijvende synergie!
Regendag, Antwerpen, MuHKA: mijn kids en ik ontmoeten er Panamarenko, zijn beelden, zijn woorden en hemzelf, althans gefilmd en geïnterviewd. Wat ons bijblijft is de passie van deze man die spreekt uit zijn ogen, zijn gedreven spreken en zijn gehaast geschrift. Is hij nu wetenschapper of kunstenaar? Beide groepen bekritiseert hij. Hij doet zijn eigen ding. Vaak ook het ontwerpen van dingen die ingenieus zijn en vooral niet werken. Hij is zelf het trotst op zijn kiekens, één van zijn laatste creaties "Gewoon omdat ze kieken zijn".
Zonnige winterdag, Oostende, de Zee: een tentoonstelling en hommage aan Jan Hoet op diverse locaties in Oostende. Onze eerste stopplaats is aan de mosselpot. En meteen duiken de vragen op van onze kritische pubers, die we al veel te vroeg naar hun zin uit hun bed haalden voor een dagje (Mu)Zee. Is dit nu kunst? Waarom wordt iets kunst of niet? En samen komen we tot de conclusie dat het verschil maken als kunstenaar zit in het originele idee, in iets voor de eerste keer op een heel andere manier doen. Een meteen gaan de puberbreinen aan de slag met hoe zij een verschil kunnen maken en hun naam zouden kunnen vestigen in de annalen van de geschiedenis. Even snel komt het inzicht dat het dus toch niet zo simpel is, die kunst. We staan vol bewondering te kijken naar het kunstwerk maar ook het artisanale meesterwerk van Wim Delvoye, Nautilus.
Een heerlijke strandwandeling brengt ons nog in de Thermae Palace en het Ensorhuis waar we heel wat pareltjes ontdekken en vooral ook de verschillen ontdekken in wat we mooi, leuk, interessant vinden en hoe we daar naar kijken en mee omgaan. Terwijl de zon al daalt achter de skyline van Oostende, nemen we het overzetbootje, op weg naar een locatie in de Volvogarage die net iets te ver stappen blijkt. Zo komen we wel terecht in de oude visserijgebouwen. Waar prachtige foto's hangen van de verweerde gezichten van oude vissers. We worden er even stil van.
En de foto van deze meneer is mee naar huis gegaan. Pascale Marthine Tayou maakte speciaal voor deze tentoonstelling 3 werken. Eén ervan is getiteld 'Gentse strop'. De van oorsprong Kameroenese kunstenaar houdt zich bezig in zijn werken met het thema identiteit. Hij creëert installaties waarin hij sociale werkelijkheid mixt met elementen uit oude volksculturen. Hij woont en werkt in België, meer bepaald in Gent. Net als Jan Hoet, beschouwt hij zichzelf als een echte -ingeweken-Gentenaar. Deze affiche met een verwijzing naar de Gentse stroppendragers probeert hij te verspreiden over heel Oostende. En dus ook aan een Mechelse muur prijkt hij ondertussen.
Met dank aan mijn gezin voor de foto's en gedeelde ervaringen en impressies!
