Een vraag die mensen me stellen, een zin die ik lees in de
vragende ogen van mijn eigen kinderen, een vraag die innerlijk in mij woelt. Ondanks
alles wat er de afgelopen week gebeurd is… toch naar Parijs.
Eigenlijk is er
niets veranderd aan de redenen waarom we gaan. Sterker nog: er is nog meer
reden om te gaan. De rampen die ons te wachten staan met de op til zijnde
klimaatverandering zullen de wereld alleen nog maar meer polariseren. In zij
die de mogelijkheden hebben om zich hiertegen te verzetten, te ‘wapenen’ en zij
die dat niet hebben, in vluchtelingenstromen wereldwijd, in een nog kleiner gebied
om met zijn allen op te leven, in oorlog om water en brood. Is het dat wat we
willen? Als ik onze kortzichtige politici hoor, lijkt het van wel. Er komen
geen ambitieuze plannen, geen concrete maatregelen, men kan niet eens tot een
taakverdeling komen tussen de bevoegde Belgische ministers. Als politici alleen maar één
verkiezing ver kijken, is een wereldwijd probleem natuurlijk moeilijk aan te
pakken. Als burgers kunnen we een andere bril opzetten en generaties
vooruitkijken, over grenzen heen, zorg dragen voor de kinderen op deze mooie
planeet. Dat is de hoofdreden waarom ik begaan ben met het klimaat, waarom ik
actief ben in de transitiebeweging, waarom ik nu naar Parijs ga. En waarom ik
hoop dat die 10.000 mensen die zich ook inschreven voor de klimaatmars zich op
het strand van Oostende zullen verzamelen. Waarom ook mijn eigen kinderen,
ondanks hun bezorgdheid helemaal begrijpen waarom hun ouders dit doen.
We
kunnen niet aan de kant blijven staan, ons opsluiten in onze huizen, niets doen
of denken dat het wel allemaal zal meevallen. Tijd voor actie! En geen
terroristische actie, maar vreedzame, geweldloze actie. Daar lijkt op dit
moment in onze maatschappij geen plaats meer voor te zijn. Angst is geen goede
raadgever. Op dit moment lijkt het er zelfs op dat de punten waar de terroristen
ons in aanvallen (vrije meningsuiting, bewegingsvrijheid, burgerrechten)
gevolgd worden door onze regeringen. We mogen niet meer gaan en staan waar we
willen, we mogen niet meer manifesteren. Ik begrijp dat je veiligheidsmaatregelen
neemt, maar laat ons op straat komen. Laat ons spreken. De
angst die terrorisme heeft gezaaid speelt in de kaart van de rechtse
regeringen. Wij zijn niet te stoppen, klimaatverandering wel.
Ik ontmoette de afgelopen weken zoveel
betrokken burgers, zoveel jonge mensen ook boordevol enthousiasme en ideeën. De
transitie is bezig. En is broodnodig. Want we gaan pas iets aan wereldvrede
kunnen doen als we olieonafhankelijk worden. Meer en meer experts en
deskundigen brengen deze boodschap. Als we als land niet meer verslaafd zouden
zijn aan olie, maar zouden leven met 100% hernieuwbare energie, nemen we heel
wat wind uit de zeilen van naties die nu de lakens uitdelen, die mensenrechten
niet respecteren en de gewelddadige strijd voor een islamitische staat volop steunen.
Als we investeren in hernieuwbare energie en andere transitieinitiatieven zal
dat jobcreatie betekenen en dus mensen terug in de samenleving halen die nu aan
de rand staan en dreigen te radicaliseren. Als er geen olie voorhanden is, kan
men zich niet zomaar wereldwijd verplaatsen en gaan we ons veel meer lokaal
organiseren. In het Westen en in het Oosten. En komt er ruimte voor de creatie
van maatschappijsystemen die veelvormiger zullen zijn en hopelijk passender dan
waar nu voor geopteerd wordt: staten gebaseerd op geweld en angst.
Wat we nu
een wereldwijde oorlog moeten noemen, draait niet om religie maar om geopolitieke
belangen. Dat is de belangrijkste bouwsteen waarom zoveel landen zijn
betrokken. Alle moslims die ik ken, zeggen me dat de naam God hier niet in thuishoort. En betekent islam geen
vrede? Dit lijkt nu wel heel ver weg. Ik ga naar Parijs samen met mensen wars
van etniciteit, religie, nationaliteit,
gender, seksuele oriëntatie, leeftijd,… omdat er iets is dat ons bindt. De droom
van een nieuwe samenleving waar iedereen een plaats heeft en waar iedereen goed
kan leven. Die samenleving zal er anders uit gaan zien: andere manieren van besluitvorming,
een andere manier van inkomensverdeling, andere manieren van wonen, eten, je
verplaatsen,… Dat brengt voor ons allemaal spanning, onzekerheid en
onvoorspelbaarheid met zich mee. En dat is wat er zich nu in het kwadraat
afspeelt door de recente aanslagen wereldwijd: Parijs, Raqqa, Gaza, Bamako.
Voor zoveel mensen op de planeet is wat wij nu beleven trouwens dagelijkse
kost. En maakt het de reden uit om het land te ontvluchten. Misschien moeten
we daar eens bij stilstaan en wat lef boven halen zodat de liefde voor onze
kinderen en onze blauwe bol de angst overwint.
Liefde of het Engelse LOVE. Deze vier letters staan voor mij
voor Lef, Ootmoedigheid (durven spreken met respect), Verbeeldingskracht en
Erkenning. Ik schrijf er een boekje over. Maar nu eerst de fiets op… naar de
klimaattop!
Da nos un corazon
Grande para amar
Da nos un corazon
Grande para luchar
