Fanny blogt vanaf nu verder op haar eigen website van Goesthing. We laten de oude blogs nog even staan maar er komen er geen nieuwe meer bij.

Lees dus verder op www.goes-thing.be/blog. Welkom!

vrijdag 30 oktober 2015

Zal de klimaattop in Parijs ook over de Syriëstrijd gaan?


Samen met Background Educations en de hulp van Zineb El Boussaadani organiseerden we een drukbijgewoonde lezing met Musalem Zibak. Hij is een mensenrechtenactivist, die 10 maanden geleden Aleppo moest verlaten, waar hij 30jaar lang een praktijk had als pediater. Hij heeft een PhD in geschiedenis en is daarom goed geplaatst om ons inzicht te geven in de hele context van het huidige conflict en de geschiedenis ervan te schetsen. Het was een voor het publiek veeleisende lezing, niet in het minst door de vorm - een letterlijke lezing, en dat zijn we niet gewoon-, maar zeker ook door de inhoud: geen makkelijk te aanhoren boodschap. Het Westen is heel erg afwezig (geweest) op momenten dat de mensenrechten van het Syrische volk serieus werden en worden geschonden. Syriërs, en met hen Musalem, vragen zich dan ook af of het ons iets kan schelen wat er daar gebeurt. Op het einde van de lezing voorspelt Musalem ook hoe Brussel en België zullen geraakt worden als we geen andere politieke positie dan de huidige gaan innemen. Dus, zelfs als het ons niet kan schelen, zal het ons schaden.
Om te beginnen neemt Musalem ons mee naar de tijd waarin Syrië nog een mandaatgebied van Frankrijk was en ook de jaren daarna toen het land groeide in zijn politieke onafhankelijkheid, een eigen grondwet had en democratische bewegingen groeiden. Een multietnische, multireligieuze Syrische samenleving was 40 jaar lang een feit. Een tijd waaraan abrupt een einde kwam toen de Baathpartij aan de macht kwam en later er een militaire coup kwam die de Assadfamilie voor lange tijd in het zadel zou zetten.  De grondwet werd opgeheven, persvrijheid bestond niet meer, politieke partijen en vakbonden werd subversieve elementen, het parlement werd ontbonden.  Tot op de dag van vandaag is het een dictator die de wetten stelt, geflankeerd door een sterk uitgebouwde geheime dienst en een leger, een regime gesteund vanuit het buitenland. Als je aan Musalem vraagt wat er moet gebeuren om het conflict in Syrië te stoppen, zal dit zijn antwoord zijn: stop met het steunen van de dictator. Syrische mensen willen democratie, vrijheid en mensenrechten.

Vandaag de dag steunen we met het Westen vele dictatoriale regimes in het Midden-Oosten. Twee drijfveren liggen daaraan ten grondslag. Ten eerste is er onze absolute angst voor al wat met religie te maken heeft. En dat is dan ook wat al die dictators inzetten om zichzelf te verzekeren van Westerse steun: het is ‘ik’ of ‘de extremisten/terroristen’. Terwijl het vaak zij zelf zijn die deze terroristische groeperingen hebben groot gemaakt. Zo getuigde toch ook Musalem wanneer hij bv. vertelde over de vrijhaven die Syrië is geweest voor één van de kopstukken van Al Qaeda, of hoe Assad bewust criminelen heeft vrijgelaten uit de gevangenissen die deze groeperingen vervoegd hebben. Plekken in de gevangenis die hij nodig had om dissidente stemmen op te sluiten. Een tweede reden voor de steun van het Westen aan dictatoriale regimes ligt misschien veel dichter bij ons dan we zouden denken. En ligt ook een stuk in onze macht om daaraan iets te veranderen. Het heeft te maken met onze grote verslaving aan olie. Op jacht naar olie worden er heel wat mensenlevens in de strijd geworpen. De geopolitieke verschuivingen van de laatste 20 jaar tonen duidelijk aan dat het besef dat deze grondstof schaars wordt een belangrijke motor is voor conflict. En dus zijn maatregelen om minder afhankelijk te worden van olie, maar te gaan investeren in hernieuwbare energie, in openbaar vervoer, in duurzaam grondstofgebruik, in deel-en ruilsystemen maatregelen die mogelijks ook een veel verderstrekkend gevolg hebben op geopolitiek vlak. Dus, ja, de klimaattop zal ook bepalen niet alleen hoe het conflict in Syrië zal stoppen maar ook hoe de hele internationale verhoudingen er zullen gaan uitzien de komende jaren. En daar mag je ook als burger van wakker liggen. We do care!

dinsdag 13 oktober 2015

Zo moeder, zo dochter


Leen Laenens was te gast bij Thee en Taart gisteren. Op het kruispunt van de Week van de Fair Trade en de aanloop naar de klimaattop in Parijs spraken we met haar over de vraag 'Kan fair trade de klimaatopwarming een halt toeroepen?' Haar antwoord was klaar en helder: ja. Het is absoluut nodig om tot een planetair klimaatakkoord te komen. En daarbij kunnen we heel wat leren van wat onze partners in het Zuiden ondernemen.

Neem alleen al maar de manier waarop we ons voorbereiden op die conferentie: de landen uit het Noorden met ronkende intentieverklaringen, de landen van Afrika met een lijst van wat zij allemaal al realiseerden. Waar kijken we naar? Leren van de lessen uit het verleden of gokken op een toekomst vol loze beloftes? Ook in de praktijk tonen landen met weinig middelen zich soms erg inventief. Zowel in Rwanda, waar Leen onlangs was, als in Congo vanwaaruit een partner van Oxfam-Wereldwinkels ons toesprak over "de smaak van patat in de koffie", gaat de agroecologie in stijgende lijn. Oplossingen op maat van mens en milieu; daar zou veel meer in moeten geïnvesteerd worden. Zoiets als een kleien stoofje waar op gekookt wordt, zorgt ervoor dat ontbossing wordt tegengegaan; met boeren in de omgeving materiaal verzamelen zodat er goede compost kan worden gemaakt, verrijkt de bodem en zorgt voor meeroogsten zonder enorme kapitalen voor kunstmest. Door hier producten van eerlijke handel te kopen, steunen we die duurzame landbouw in het Zuiden. Dat is één stapje op de ladder van engagement.

En er zijn zo nog vele vormen van 'klein verzet' te noemen: samentuinen, geefpleinen, meer fietsen, vegetarisch eten,... al die kleine daden dragen samen bij tot heel wat minder uitstoot. En de rekening maak je niet alleen voor jezelf, vooral ook samen met andere mensen werk je aan een andere economie. Want er is wel een alternatief! Volgens Naomi Klein is daar een paradigmashift voor nodig. In haar nieuwste boek 'Verander nu voor het klimaat alles verandert' doet ze een oproep om niet vanuit angst te handelen, maar verbeelding en creativiteit de vrije loop te laten en in de transitie die nodig en noodzakelijk is ook de leuke aspecten te waarderen. Ook Steven Vromman, de Low Impact Man die a.s. donderdag in Mechelen te gast zal zijn, gooide het over die andere boeg in zijn Ecocomedy en boek 'Stop met klagen'. Leen verwees naar boeren in Latijns-Amerika die het concept van 'het goede leven' huldigen. Voor haar betekent dit dat wat ze onderneemt ook plezant mag zijn. Het is niet alleen een strijd. Al kan het er soms pittig aan toe gaan.

Haar dochter, Barbara, verwierf naam en faam toen ze als veldbevrijdster aardappelplanten uit een genttechdemoveld verwijderde. Een actie van burgerlijke ongehoorzaamheid, die goed onderbouwd was. En waar ze zeker de lessen ook thuis geleerd had. Deed niet Leen ook mee aan heel wat pogingen om in Kleine Brogel over het hek te geraken? Barbara lukte het en dat bracht haar in de media en in de rechtszaal en dit zette een maatschappelijke discussie in gang. Deze vormen van activisme scoren dus effect. En de trots van moeder op dochter ontbreekt niet. Sterker nog, Leen las ons de vijf levenslessen van Barbara voor, waar ook zij nog veel uit kan leren.

1. Besef dat er alternatieven zijn
2. Weet wat je eet
3. Omring je met mensen die je steunen en stimuleren
4. Stel simpele vragen
5. Draag schoenen waarmee je over een hek kunt :-)

En we eindigen met de wijze woorden van Paolo Freire die Barbara's motto zijn:

"Zonder een minimum aan hoop kunnen we de strijd niet eens aanvangen. Maar zonder de strijd, vervliegt hoop, verliest ze haar stuwing en verandert ze in hopeloosheid."