Ik woon in Mechelen. De stad die vorige week het nationale
nieuws haalde met een niet-gegeven handdruk. En ik wil er meteen bijzeggen met
een niet-gesloten huwelijk. Want is dat niet het echte ‘drama’: er is een witte
man die geen hand heeft gekregen en gekrenkt is in zijn eer, maar er is in mijn
ogen vooral een vrouw die onbeschermd is achtergebleven. Het wettelijk huwelijk
biedt immers toch een iets veiligere basis voor een vrouw om een relatie aan te
gaan dan zonder een huwelijkse verbintenis. En dat werd deze vrouw ontzegd. Ik
was er niet bij en weet dus niet concreet over wie het ging. Maar ik denk dat
we hier wel van een intercultureel conflict kunnen spreken. Met in de
hoofdrollen een bange blanke man, in zijn eer gekrenkt en een vrouw, wellicht
gelovig, die haar eigen eer wilde beschermen. Het gaat me niet om wie heeft
gelijk, maar wel wil ik een ander perspectief laten klinken dat in deze situaties
in mijn beleving weinig gehoord wordt. Laat ons even abstractie maken van de
verkiezingskoorts en profileringsdrang die wellicht ook meespeelt in dit verhaal,
de harde taal die dan klinkt en waardoor zoiets ook nationaal nieuws wordt. Een
alledaags gebeuren – dat zou het in mijn ogen moeten zijn- wordt uitvergroot
tot een incident.
Wat weten we? De schepen stak zijn hand uit en de vrouw zei
dat ze hem geen hand kon geven. De schepen beslist het huwelijk niet te willen
sluiten. Een eerste bedenking is of een hand geven hoort bij het verplichte ceremonieel
rond een burgerlijk huwelijk. Nergens staat het geschreven in de wet dat dit
moet, dat dit erbij hoort. En ik denk ook niet dat overal in België men de hand
schudt. Het was vooral een gewoonte van deze schepen, kan je stellen, iets wat
hij wil, wat hij eist. Een culturele gewoonte die hij oplegt in een omgeving
die ‘neutraal’ hoort te zijn.
En hij voelde zich beledigd. Vond het een kwestie van
genderongelijkheid in zijn stad. Dat er een vrouw is die mannen geen hand wil
geven. Voor alle duidelijkheid het ging niet over een vrouw die niet wilde
begroeten. Het ging over die ene witte mannelijke dominante vorm van begroeten:
de handdruk.
Als er zo’n incidenten rond begroeten zijn, wil ik wel onderstrepen
dat ik het belangrijk vind dat er
gegroet wordt.Op welke manier, daar lijkt mij veel verschil op te mogen zitten
in een meerstemmige samenleving. En dat dit af en toe oncomfortabele situaties oplevert,
ja, dat is zo. Wees voorbereid op verschil, get over it, denk ik dan! Zeker een
schepen van diversiteit zou beter moeten weten.
Er is verder geen communicatie of dialoog meer geweest. Dit
had natuurlijk ook gekund: dat de schepen had gezegd wat hem stoorde en zou
gevraagd hebben wat de intentie of reden is, of er iets ander mogelijk zou
geweest zijn, nee meteen is het huwelijk geweigerd. Een heel drastische
oplossing voor dit conflict.
Wat de motieven van de vrouw zijn,
kunnen we dus niet weten: vindt ze deze schepen onsympathiek (je kiest immers
op maandag niet wie je trouwt, je moet het met hem stellen , willens nillens),
wilde ze rein blijven voor de man om wie het vandaag voor haar draaide, haar
toekomstige echtgenoot, wilde ze haar familiegewoontes eren, wilde ze uiting
geven aan haar wens om…
Als hetzelfde zich zou voordoen met iemand die die dag griep
heeft en geen hand geeft om niet te besmetten , met iemand die een huidziekte
had en geen hand zou kunnen geven, met iemand die owv een fysieke beperking geen
hand heeft, dan zouden we er heel anders naar kijken. Nochtans gaat het in se
om eenzelfde diversiteitsvraagstuk. Iemand geeft geen hand bij een ceremonie
waar een hand geen verplicht onderdeel is. Maar omdat het over al dan niet
vermeend cultureel of religieus verschil gaat, tillen we anders aan de zaak.
Het wordt een verhaal van genderongelijkheid, van niet passen in deze geëmancipeerde
samenleving. En de stereotypen die dan rondvliegen zijn niet van de poes. Meteen
wordt over deze vrouw gezegd dat het wel een gedwongen huwelijk zal zijn, dat
het haar man is die haar dwingt hiertoe, dat ze conservatief is,… weten we dat?
Is dit informatie of speculatie? Ik vind het provocatie. Laat ons eerst
stilstaan bij deze vrouw en wat zij wil. En terwijl ik het schrijf ben ik dus
al de zoveelste die in haar naam spreekt. En dat is nu net het probleem. Als we
echt respect hadden gehad voor haar e-mancipatie dan had zij haar zegje mogen,
dan had zij mogen beslissen geen hand te geven, dan had zij het huwelijk
gekregen waar ze voor gekomen was. Dat is in mijn ogen gendergelijkheid. Dat
deze vrouw het huwelijk op haar manier had mogen beleven en dat is haar nu
ontzegd. Ze is in mijn ogen gediscrimineerd en niet geëerd. Niet de schepen
maar haar komt het recht toe gekrenkt te zijn in haar eer.
Ter wille van de e-man-cipatie, was hier het antwoord
geweest: niet de vrouw die de huwelijkszaal wordt uitgezet, maar wel exit witte
man!
Alle witte mannen? Nee, alle mannen die zich niet bewustzijn
van hun mannelijke witte privileges.
Deze week tijdens een training, waar ik deelnemer was,
vertelt een jonge man hoe progressief hij omgaat met zijn vrouw: hij geeft haar
alle vrijheid, hij gunt haar haar succes, hij ondersteunt haar bij haar carrière.
Hoe nobel ook zijn bedoelingen en hij ziet zichzelf misschien als feminist,
mijn haren gingen recht overeind staan. Draai die zinnen eens om: ik geef mijn
man de vrijheid, ik gun hem zijn succes, ik ondersteun hem bij zijn carrière.
Hoe kleinerend en paternaliserend. Elke mens heeft recht op vrijheid, geluk,
werk. Vrouwenrechten zijn mensenrechten. Mensenrechten zijn geen alleenrecht
van witte mannen. We hebben het oordeel van mannen in deze niet nodig. Witte mannen: bemoei je niet met onze e-man-cipatie. Maar
doe je eigen huiswerk, word je bewust en maak gebruik van je privileges om onze
strijd te steunen. Zeg: dit is een recht! Dit is haar recht!