De mier (uit het boek: De stam van Anselmus Ponelli)
Ik zie een mier
ze kruipt recht op me af,
ik lig op een strand
en kijk haar recht aan.
Ze ziet me niet,
voor haar ben ik
weinig meer
dan een obstakel
waar ze door,
of overheen moet.
Als zij mij zou ervaren
zoals ik ben
zou ze erg bang zijn,
Ik, een groot en machtig wezen
dat haar met één vinger
kan verpletteren...!
Ze is zich
niet bewust van mij,
want anders
zou ze
héél snel
omkeren...
Wij zijn net zo blind.
We weten nu
dat er veel meer is
in de leegte om ons heen;
meer
dan we kunnen zien,
horen,
voelen,
en ervaren...
Net als de mier
weten wij haast niks,
maar pretenderen wel
het middelpunt
van de schepping
te zijn.
Leef
leef,
leef,
maar ben je bewust
dat wij op onze beurt
misschien kleiner zijn
dan de mier.
Laten we
groots
in
klein
ZIJN...
