Of hoe een goed bedoelde vraag toch zo kan gaan tegenzitten. Gisteren praatte ik met een jonge doctorandus, kind van een Marokkaanse vader en een Belgische moeder. Geboren en getogen in België. Altijd Nederlands gesproken thuis en op school. Ze voelt zich Belg, maar ze is het niet. Toch niet in de ogen van die mensen die haar telkens weer vragen "Vanwaar kom jij?" en geen genoegen nemen met "Mortsel" of "Edegem" of "Boom". Ze willen dan weten waar je écht vandaan komt. En de volgende opmerking is dan vaak "Je spreekt zo goed Nederlands". "Ja, natuurlijk, waarom niet eigenlijk?" En dit verhaal hoor ik elke keer weer bij mijn studenten, bij deelnemers aan mijn cursussen, bij vriendinnen en soms krijg ik zelf ook de vraag. Het antwoord bij mij is steeds wat teleurstellend voor de vrager. Mijn exotischere migratieroots liggen in de 16e eeuw. Toch ben ik ook kind van twee culturen: de Belgische en de Nederlandse. Volgens sommige definities ben ik een 'allochtoon', volgens andere niet. Migratie is me bekend niet alleen uit boekjes en uit de verhalen van mensen met wie ik verbonden ben. Het was zeker een thema in mijn gezin van herkomst. Ik deel de gevoeligheid rond deze vraag dus, al beleef ik het niet zo scherp.
Vandaag is het dag van de Diversiteit. Onder het motto 'Do one thing for diversity' bied ik een coachsessie aan voor een coachee met roots in migratie. Maak ik nu ook een onderscheid en is dit een relevant onderscheid? In mijn ogen wel. Ik ontmoet de laatste jaren teveel hoogopgeleide dames met roots in migratie die het hier niet meer zien zitten. Om wille van die vragen en vooral omdat de kansen op een job op niveau, op waardering zonder dat je je dubbel moet bewijzen, op een gevoel erbij te horen, in onze superdiverse samenleving niet rijk gezaaid zijn. Via mijn trainingswerk en procesbegeleiding in organisaties probeer ik te werken aan die aanbodzijde. Ik probeer mensen en/in organisaties gevoelig te maken voor verschil, meer nog de kracht van verschil te laten benutten. Ik wil echter ook werken aan de andere kant van de medaille. Via interculturele coaching kunnen mensen met roots in migratie stilstaan bij voor hen belangrijke levens- of werkgerelateerde vragen, bij hun zelfwaardegevoel en hun identiteit tussen drie culturen. Drie? Ja de meesten van hen verzoenen minstens drie culturen: de cultuur van een land van herkomst, (soms al generaties geleden), de cultuur van het land van aankomst (voor de meesten hun geboorteland ondertussen) en de cultuur van de diaspora (de cultuur van de gemeenschap waar ze etnisch of religieus mee verbonden zijn). Voor jonge mensen vandaag de dag is het geen evidentie om wars van stereotypen en taboes hier hun eigen keuze te maken, een evenwicht te vinden. Wat tijd en ruimte om daar bij stil te staan, is het kado dat ik hen vandaag aanbied. Met de hoop dat deze talentvolle dames- en soms ook heren, hoor :-) - zullen blijven. En zich inzetten voor de samenleving in transitie waar zij heel wat aan bij te dragen hebben, in mijn ogen.
www.goes-thing biedt Interculturele Coaching!
