Op het leerpad van Deep Democracy neem ik deel aan
supervisiegroepen. Maandelijks oefenen we onze skills en metaskills door
anderhalf uur te dialogeren met mensen van over de hele wereld die Deep Democracy
willen uitdragen: Danielle, Anna, Lisette in Nederland, Belamie in Shanghai,
Aftab in Vancouver, Wendy in Zuid-Afrika, Marianne in Denemarken. Zoveel
boeiende mensen ontmoette ik al op mijn leerpad. Hoe deze methode zich ontvouwt
in de verschillende landen, welke uitdagingen we daarin tegenkomen, kan er
besproken worden. We zijn zelf allemaal heel verschillend in rollen die we
opnemen, settings waar we werken en daar leren we uit. We schuwen het niet soms
flink te argumenteren met elkaar. De wrijving maakt glans. De inzichten en
wijsheid die in de verschillende supervisiegroepen ontstaan, worden gedeeld met
elkaar. Zo kan je leren van anderen zelfs als je er niet bij was. Wonderlijk
zelfs om te ervaren dat thema’s waar jij mee bezig bent door andere groepen
worden opgenomen en er jou ideeën worden aangereikt om weer verder mee aan de
slag te gaan. Inspiratie uit de wereld!
In de Thee en Taart bijeenkomst in juni hadden we AlainNlandu op bezoek. Alain werkt als etnopsycholoog bij Solentra. Hij probeert er
jongeren en hun gezinnen te oriënteren in deze samenleving, die toch wel heel
verschillend is van de samenlevingen in het land van herkomst. Alain kan
gepassioneerd vertellen. Hij had naast psycholoog zeker ook acteur kunnen
worden. Hij nam ons mee in zijn verhaal naar het werk dat hij deed met de
straatkinderen in Congo, waar hij zijn vak leerde. Hij initieerde ons in wat een
groepscultuur werkelijk betekent. Hij stelde ons vragen waardoor we aan het twijfelen
gingen: wat is nu het best om te doen? Tot we ons realiseerden dat we als
hulpverleners vooral moeten leren luisteren naar ons hart, daar ligt vaak het antwoord.
En ook de universaliteit van ons werk zien: de zorg van ouders om kinderen, dat
delen we allemaal. Hoe we daar uitdrukking aan geven verschilt. Alain zette ons
weer een stap verder op weg naar intercultureel hulpverlenen. Inspiratie uit de
wereld!
Vorige week nam ik deel aan een panelgesprek over wat de
jeugdhulpverlening kan betekenen voor de groeiende groep van niet-begeleide
minderjarige vluchtelingen in ons land. We moesten elk een stelling innemen. De
mijne luidde: ‘Doe niet aan aan een vluchtelingenkind wat je je eigen kind niet
zou aandoen.’ Waarmee ik inging op de heersende realiteit dat deze kinderen
vaak van plek moeten verhuizen, vaak alleen professionele begeleiders zien en
zelden de warmte van een persoon, vaak het gevoel hebben niet gehoord te worden
in hun verhaal, in wat ze nodig hebben,… En soms eenvoudigweg omdat er geen
gedeelde taal aanwezig is. ‘De sector’ stelde dat er geen hulpverleners zijn op
dit moment met een meertalig en bicultureel profiel, die een rol zouden kunnen
spelen in het slaan van bruggen naar deze jongeren. Dat sprak ik ten stelligste
tegen. Ik heb hen toch bij mij op de schoolbanken zitten? Binnen het keuzevak
Interculturele begeleiding bij Toegepaste Psychologie, bij het postgraduaat
Interculturele hulpverlening studeren elk jaar prachtige mensen af met heel wat
bagage. Zij vinden geen werk, keer op keer niet en besluiten dan vaak om in zelforganisaties, in het ‘eigen
circuit’ te gaan werken. En ik ontmoet bijna elke week wel iemand die binnen de
hulpverlening heeft gewerkt in het land van herkomst. Denk aan Mona, die we
ontvingen op een Thee en Taartbijeenkomst: ze spreekt 6 talen, is afkomstig uit
Iran, studeerde in Syrië en werkte er in een kindertehuis, werkte vervolgens in
Turkije met jongeren en leeft nu hier in Brussel. Wordt zij gezien als een
potentiële collega of is ze vooral een vluchtelinge? Laat ons eens een andere
bril opzetten. En geen kans meer missen om
wederzijds te leren. Ik geniet alleszins van die ontmoetingen met mijn studenten
en met collega’s. Inspiratie uit de wereld!
Als vrijwilliger ben ik geëngageerd in Oxfam-Wereldwinkels. Met onze lokale groep in Mechelen hebben wij een partnerband met een startende coöperatie van overwegend vrouwen in de cacaoteelt. De uitdagingen voor hen zijn enorm. Zo is er nog steeds veel noodgedwongen kinderarbeid in de cacao: omdat kinderen mee voor een inkomen porberen te zorgen, omdat kinderen niet naar school kunnen, omdat het een vastgeroeste gewoonte is, omdat er veel kinderen zonder papieren zijn die geen rechten hebben. Als consumenten en producenten zijn we verenigd in de strijd. Op de dag voor de rechten van het kind sturen we hen daarom een applaus voor hun inspanningen. En ik lees die avond in mijn mailbox het volgende antwoord van Olga, voorzitster van de coöperatie: Merci au groupe Oxfam Malines pour votre soutien aux actions de la Coopasa. En effet, la Coopasa s'implique fortement dans la lutte contre les pires formes de travail des enfants de producteurs de cacao en les sensibilisant sur leurs différents droits, surtout le droit à l'éducation. Grand merci pour votre pensée à notre endroit. Nous vous saluons tous! Chaleureusement. Kleine gebaren van verbondenheid wereldwijd. Inspiratie uit de wereld!
