Een spraakmakend gedicht van Charles Ducal, wil ik vandaag met jullie delen. Wat er in Gaza gebeurt laat me al weken niet onberoerd. Het was zowat het eerste nieuws dat ons in het gezicht sloeg toen we uit de stilte van de Canadese bergen kwamen, waar we even geen contact met de wereld zochten. Toen we terugkwamen, leek de wereld echter - of nog steeds- in brand te staan: Israël-Palestina, de IS in Irak en de Jezedi's verdreven naar een berg, maar ook Oekraïne-Rusland, onrust in Turkije, Tunesië,... de niet-opgehouden oorlog in Syrië. Zoveel conflicten met een wereldwijde impact, geopolitieke belangen, maar vooral dagelijks leed voor mensen. De kwetsbare positie van vrouwen en kinderen treft me daarin nog het meest. Weerloze slachtoffers, die zelfs op 'neutraal' terrein niet veilig zijn. Wat kunnen wij voor hen betekenen? Hoe kunnen we hen steunen?
Stilaan komt de verontwaardiging op gang rond wat er in Gaza gebeurt en zoeken mensen elkaar op om samen solidariteit te tonen. Ook in Mechelen deden we dat afgelopen vrijdag en zijn we dat van plan elke vrijdag zolang het nodig is.
AS IN DE MOND
Je bent nu eenmaal beter. Het staat geschreven
in Het Boek. Het spreekt uit je blik
als je hen naderen ziet: in fanatieke kleren,
stoffig, hun pasje klaar in de hand.
Je kijkt naar hen als een schepper van water
in een wereld van zand. Zij wonen toevallig,
zonder belofte, kunnen weggerakeld
als dorre bladeren. Dit is jouw land.
Je hebt geleerd de angst voor vervolging
levend te houden zonder angst, arrogant
als de man die zijn vijand zelf heeft gekozen.
Je slaat hem neer. Je bent bedreigd,
de schuld die uitstaat geeft iedere bulldozer,
iedere tank het recht op veiligheid
zonder grenzen. Je ogen zagen de tempel
verwoesten, de straatstenen onder de hoeven
der kruisridders bloeden. Je bent tweeduizend
jaar oud, was erbij in Treblinka, Schirmeck
en Dachau. Al heb je hun water gestolen,
hun kinderen beschoten, hen achter prikkeldraad
opgesloten, je bent nu eenmaal Gods volk,
uitverkoren op precies deze grond.
Wie onder je bossen, je wegen, je steden
het oude dorp nog hoort schreeuwen,
krijgt as in de mond.
