Toen een vriendin me gisteren complimenteerde met de ring die ik droeg, vertelde ik haar het verhaal over de herkomst ervan. Een blogje waard, vond zij. Dus, here we come.
Twee weken geleden stond ik wat kinderspeelgoed en kampeerspullen te verkopen op een grote rommelmarkt in het Begijnhof in Mechelen. Goed weer, veel volk en verrassend veel bekenden die als koper en verkoper deelnamen. Toen ik zelf eens even een kijkje ging nemen in het gulle aanbod, viel mijn oog op een rokje. Kleurrijk, wollig en warm voor de komende winterse maanden. De standhoudster bleek een collegavrijwilligster uit de Wereldwinkel. Zij had bovendien zelf het rokje gemaakt. Beiden vonden we het even een gekke situatie. En ik ben blij dat we het even opengooiden. Het is immers niet alledaags om iemand anders te zien in jouw kleren. En dat zou zich zeker voordoen. Maar noch zij, noch ik maken daar een probleem van. En die mooie ring, kreeg ik er van haar bovenop. Wat leuk!
En hoewel wij als gezin al jaren kleren ontvangen en doorgeven, vooral van de kinderen, bracht me dit toch weer tot het inzicht dat bepaalde culturele oriëntaties ons eigenlijk vastzetten in de noodzakelijke transitie naar een duurzamere wereld. Als we de gêne niet overwinnen om in iemands kleren rond te lopen, kunnen we niet deelnemen aan ruil- en deelinitiatieven. Als we onze uniciteit zo hoog schatten dat we hoogstpersoonlijk onze kleding willen aanschaffen en liefst niet in confectieketens, als uiting van onze allerindividueelste identiteit, dan blijft de commercie en productie van kleding hoge toppen scoren.
Toch lijkt me dit rokje erg uniek zoals ook vele items die vorige week op het autodeelsalon in de swishing werden herverdeeld, die op ons geefplein werden weggeschonken enzovoort. En mij zal het alleszins anders passen en staan dan de vorige eigenares. Toch is dit iets wat mensen tegenhoudt en doet besluiten toch maar nieuwe zaken aan te schaffen. Terwijl onze wereld al zo vol van spullen is. Dat leert zo'n rommelmarkt je ook wel.
Nog even verder pratend over die ongemakkelijkheid, die je ook kan tegenkomen als je toevallige hetzelfde kleedje hebt gekocht en samen op een receptie staat, moest ik denken aan een dorp in Ivoorkust waar ik vorig jaar te gast was. De vrouwen daar runden samen een moestuin bij wijze van diversificatie van hun cacaoteelt. In één van de groepen viel het mij op dat verschillende vrouwen van dezelfde stof andere kledingstukken droegen. Zij kochten speciaal samen dezelfde lap stof om te laten zien dat ze van hetzelfde dorp en/of dezelfde familie waren. Kleding werd een teken van verbondenheid. Zo kan het ook en zo kennen wij het hier ook, denk maar aan de Chirouniformen of voetbaltruitjes. Kleding kan en je uniek-zijn en je verbondenheid tonen.
Net door open te staan voor de meerwaarde uit beide culturele oriëntaties en die in een nieuwe context te gaan toepassen komen we tot nieuwe mogelijkheden.
Ik heb het voorbije weekend alleszins erg genoten van het ruilen, geven en delen!
